สองร้อยสามสิบแปด

เช้าวันรุ่งขึ้นไม่ได้นำพาความผ่อนคลายหรือความปรานีใดๆ มาให้เลย

ทีแรกฉันคิดว่าตัวเองนอนตื่นสาย ร่างกายของฉันหนักอึ้งราวกับตะกั่วหลอมเหลว หนักเกินกว่าจะขยับ ร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ไหว ลำคอของฉันแสบระคายเคือง แผดเผาทุกครั้งที่กลืนน้ำลาย ศีรษะปวดตุบๆ ราวกับมีกลองใบหนึ่งถูกวางไว้ในกะโหลก คอยกระหน่ำตีกับกระดูก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ